Magnesy na bazie neodymu to dziś najmocniejsze magnesy, jakie do tej pory stworzono. Pod koniec XX wieku w Trinity College w Dublinie naukowiec Michael Coey wymyślił wcześniej nieznany materiał magnetyczny o strukturze chemicznej Sm₂Fe₁₇N₂. Proces jego produkcji opierał się o syntezę drobnego proszku samaru i żelaza, które sprasowane w silnym polu magnetycznym wraz z dodatkiem azotu, uzyskały temperaturę Curie w wysokości 470°C oraz namagnesowanie na poziomie 0,9T. Nie osiągnięto tu wprawdzie parametrów magnesu neodymowego, lecz nowo opracowany materiał faktycznie sporo przewyższał pierwsze z magnesów wykorzystujących ten pierwiastek. Koniec XX wieku przyniósł odkrycia w zakresie mocnych magnesów oraz technologii ich produkowania.
Opracowano nano-krystaliczny materiał magnetyczny, składający się z mikroskopijnych ziaren o średnicy mniejszej niż 100 nm. Ziarna, które zostały odkryte nano-kryształów, w przeciwieństwie do struktury monokrystalicznej są od siebie oddzielone przestrzenią o wyższej mocy powierzchniowej i mniej uporządkowanej budowie. Dzięki zastosowaniu, w czasie wytwarzania mieszaniny pierwiastków z grupy ziem rzadkich wraz z dodatkiem żelaza, charakteryzują się wysoką remanencją magnetyczną. Bardzo dobre parametry magnetyczne biorą się dodatkowo z jednej ważnej rzeczy, to znaczy sprzężenia momentów magnetycznych neodymu i żelaza. Daje to świetne namagnesowanie neodymowych magnesów.

Pierwsze udokumentowane badania i testy nad stopami metali nadającymi się do wytwarzania magnesów o dużej mocy miały swój początek ponad 50 lat temu. Właśnie w tamtym okresie naukowcy K. Strnat oraz G. Hoffer z Air Force Materials Laboratory w Dayton, zaczęli szeroki zakres badań nad magnetykami, składającymi się z metali wchodzących w skład grupy metali ziem rzadkich. W początkowym okresie pierwsze materiały, jakie planowano zastosować do stworzenia magnesów o dużej mocy, były tworzone o żelazo, kobalt i lekkie lantanowce, do jakich można zaliczyć: neodym Nd, cer Ce, prazeodym Pr, samar Sm, lantan La i itr Y. Lantanowce, które zostały wymienione mają szczególne właściwości, takie jak możliwość silnego namagnesowania, ale posiadały bardzo niską temperaturę Curie. Obecnie tworzone mocne neodymowe magnesy zawierają obok żelaza również lekkie lantanowce, zapewniając im dużą anizotropię magneto-krystaliczną, a dodatkowo uzupełnia się ten skład o kobalt aby zwiększyć zbyt niską temperaturę Curie. Magnesy neodymowe zostały opracowane na początku lat 70-tych ze sproszkowanych ziaren samaru wraz z innymi lantanowcami. Wymyślony został nieznany dotychczas, silny magnes typu SmCo₅. Samą produkcję oparto na zjawisku kierunkowania ziaren stopu w formie proszku przy udziale pola magnetycznego podczas spiekania. Tworzenie gotowych magnesów było realizowane w temperaturze powyżej 1100°C wraz z końcowym wyżarzaniem w temperaturze o 250°C niższej. Finalnym procesem produkcji mocnego magnesu było magnesowanie całości w polu magnetycznym 2T. Dzięki temu procesowi temperatura Curie magnesów SmCo5 podwyższyła się do 745°C.

Przede wszystkim podstawowymi odbiorcami mocnych magnesów są przedsiębiorstwa wytwarzające sprzęt pomiarowy, elektroniczny, elektryczny, podmioty zajmujące się motoryzacją czy produkujące różnego rodzaju maszyny przemysłowe. Zalety magnesów dużej mocy ceni też od dawna branża meblarska, odzieżowa, szczególnie związana z ubraniami medycznymi, podmioty dystrybuujące zatrzaski do portfeli i torebek oraz rzecz jasna reklama i marketing.

Na dzień dzisiejszy magnesy neodymowe są wytwarzane głównie w Azji. Największym producentem, a także dystrybutorem gotowych produktów stały się Chiny, ze względu na kontrolę nad większością globalnych zasobów pierwiastków ziem rzadkich. Do wytwarzania przemysłowego silnych magnesów zastosowanie znalazły przede wszystkim dwa rodzaje związków: Sm₂Fe₁₇N₂ oraz Nd₂Fe₁₄B. Są to magnesyna bazie neodymu oraz magnesy nano krystaliczne, charakteryzujące się nie tylko najwyższym stopniem namagnesowania, ale także wysokim poziomem remanencji magnetycznej. Zastosowanie magnesów o dużej mocy jest naprawdę szerokie. Najważniejszymi grupami odbiorców stały się podmioty z branży produkcyjnej, oferujące urządzenia elektryczne, elektroniczne, zwłaszcza firmy motoryzacyjne, stosujące wysoko wydajne silniki hybrydowe oraz elektryczne. Przy wytwarzaniu takich silników używa się neodymowych magnesów z mieszaniny z pierwiastkami ograniczającymi spadek wydajności magnesów przy wysokiej temperaturze takimi, jak dysproz (Dy) czy Terb (Tb). Poprzez zastosowanie powyższych pierwiastków, znacząco zwiększono magnetyczną koercję, a także ogólną wydajność silnych magnesów stosowanych w sprzęcie elektrycznym o większej mocy. W USA już od kilkudziesięciu lat prowadzone są badania przez powołany do tego celu Instytut Rare Earth Alternatives in Critical Technologies (REACT), mający na celu opracowanie nowoczesnych materiałów. Kilka lat temu ARPA-E przyznała prawie 32 miliony dolarów na rozwój zaawansowanych projektów w programie Rare-Earth Substitute, czyli możliwości wynalezienia związków zastępujących metale ziem rzadkich jako alternatywę dla pierwiastków występujących naturalnie, występujących na terenie Azji.

Produkowanie magnesów z neodymu jest oparte o dwie technologie. W japońskich firmach stosowano metodę spiekania proszków, a na terenie Stanów popularność zdobyła technika szybkiego chłodzenia. Zależnie od oczekiwań i potrzeb, magnesy neodymowe można również wytwarzać przy użyciu innych domieszek, na przykład galu, miedzi czy aluminium. Przez takie połączenie można regulować parametry magnetyczne samego magnesu, jego poziom wytrzymałości oraz możliwość pracowania w wysokim zakresie temperatur . Można nawet sprawić, że magnes wykaże dużą odporność na działanie na szkodliwe warunki atmosferyczne, w tym wodę, która może spowodować korodowanie żelaza. Za to ciągłe poprawianie metalurgii proszków przyczyniło się do otrzymania różnych stopów, które w znaczący sposób wpłynęły na podwyższenie tak zwanej temperatury Curie. Wyprodukowany w nowoczesnym procesie produkcji magnes z neodymu, może osiągnąć poziom namagnesowania przekraczający 1,6T, czyli znacznie większe choćby od ziemskiego pola magnetycznego.

Mocne magnesy neodymowe - jak zostały wymyślone. W czasie gdy projektowano następne silne magnesy wykorzystujące samar, w 1983 roku odkryto interesujące magnetyczne cechy neodymu z dodatkiem boru i żelaza. Firma General Motors stworzyła w 1984 roku związek o wzorze Nd₂Fe₁₄B, mające skład ponad 70% żelaza, 15% neodymu, 6% boru. Proces wytwarzania mocnych neodymowych magnesów opiera się na dwóch metodach. W Japonii zakład Sumitomo, znajdujący się w strukturach Hitachi, podobnie jak przy magnesach smarowych, używał metody spiekania odpowiednio przygotowanego proszku, dzięki czemu uzyskiwano gęste magnesy.

W Ameryce silne magnesy neodymowe wytwarzano w zakładach firmy GM metodą bardzo szybkiego schładzania stopionego proszku izotropowego. Dlaczego użycie boru, neodymu i żelaza zapewniło dużo większą wydajność? Zastosowanie neodymu było znacznie tańsze, niż samar, a dodatkowo neodym ma znacznie lepsze parametry magnetyczne. Jednak temperatura Curie neodymu nie była na odpowiednim poziomi, z tego też powodu postanowiono podnieść tę temperaturę do 530°C. Taką wartość uzyskano przez dodatek do puli składników niewielkiej ilości boru. Oprócz tego można też w pewien sposób zmieniać właściwości magnetyczne, poprzez wprowadzenie do stopów dodatkowych pierwiastków, takich jak gal Ga, miedź Cu, niob Nb oraz aluminium Al.

Magnesy wykonane z neodymu często posiadają także w specjalne powłoki zapobiegające korozji i zabezpieczające przed działaniem szkodliwych warunków pogodowych. Wykonuje się to przez dołożenie cieniutkiej warstwy miedzi albo niklu na przykład w uchwytach magnetycznych do poszukiwań, to znaczy silnych magnesach używanych przy przeszukiwaniu dna jezior, rzek i mórz. Inżynierowie cały czas opracowują bardziej zaawansowane typy magnesów neodymowych, a przez ciągły postęp w metalurgii, powstają nieznane wcześniej stopy metali charakteryzujące się zwiększoną koercją, jak również magnesy posiadające znacznie wyższą temperaturę Curie oraz możliwości namagnesowania stopów, większej niż 1,6Tesli.