W pierwszej kolejności głównymi odbiorcami mocnych magnesów są firmy produkujące sprzęt pomiarowy, elektroniczny, elektryczny, podmioty zajmujące się motoryzacją czy wytwarzające różnego rodzaju przemysłowe urządzenia. Siłę magnetyczną doceniła również branża meblowa, oferująca odzież, szczególnie związana z ubraniami medycznymi, podmioty dystrybuujące zamykania do torebek, portfeli oraz rzecz jasna marketing i reklama.

Magnesy na bazie neodymu to obecnie najpotężniejsze rodzaje magnesów, jakie zostały dotychczas opracowane. Blisko 30 lat temu w Trinity College w Dublinie naukowiec Michael Coey wymyślił wcześniej nieznany magnetyczny materiał mający wzór Sm₂Fe₁₇N₂. Proces jego produkcji opierał się o syntezę rozdrobionego żelaza i samaru, które podczas prasowania w silnym polu magnetycznym razem z dodatkiem azotu, uzyskały temperaturę Curie aż do 470°C i namagnesowanie na poziomie 0,9T. Nie są to wyniki zbliżone do poziomu neodymowych magnesów, jednak opracowany wtedy skład samaru przewyższał w znacznym stopniu pierwsze magnesy oparte o ten pierwiastek. Ostatnie lata minionego wieku przyniosły dalsze odkrycia w zakresie magnesów o dużej sile oraz technologii ich produkcji.
Opracowano nano-krystaliczny materiał magnetyczny, zbudowany z ziaren o wielkości mniejszej niż 100 nm. Odkryte w czasie badań ziarna nano-krystaliczne, w odróżnieniu od do monokryształów są od siebie oddzielone o wiele większymi granicami o wyższym napięciu powierzchniowym oraz nieuporządkowanej strukturze. Poprzez zastosowanie, na etapie spiekania pierwiastków z grupy ziem rzadkich wraz z dodatkiem żelaza, charakteryzują się remanencją magnetyczną na wysokim poziomie. Takie doskonałe właściwości magnetyczne wynikają również z jeszcze jednego aspektu, to znaczy połączenia magnetycznych momentów żelaza z neodymem. Jest dzięki temu możliwe bardzo dobre magnesowanie magnesów neodymowych.

Aktualnie neodymowe magnesy są produkowane głównie na kontynencie azjatyckim. Podstawowym producentem i dostawcą takich produktów zostały Chiny, z uwagi na kontrolę większości złóż pierwiastków ziem rzadkich na świecie. W przemysłowej produkcji magnesów o dużej mocy stosuje się przede wszystkim dwie grupy związków: Nd₂Fe₁₄B oraz Sm₂Fe₁₇N₂. Są to magnesyoparte o neodym oraz magnesy o strukturze nano krystalicznej, charakteryzujące się nie tylko wysokim namagnesowaniem, lecz także wysokim poziomem remanencji magnetycznej. Zastosowanie silnych magnesów neodymowych jest bardzo szerokie. Najważniejszymi grupami odbiorców stały się firmy produkcyjne, tworzące urządzenia elektroniczne i elektryczne, szczególnie firmy motoryzacyjne, wykorzystujące wydajne elektryczne oraz hybrydowe silniki. Do produkcji takich stosuje się magnesy neodymowe z mieszaniny z pierwiastkami ograniczającymi spadek wydajności magnesów przy wysokiej temperaturze na przykład takimi jak dysproz (Dy) czy Terb (Tb). Poprzez zastosowanie powyższych związków, znacząco zwiększono koercję magnetyczną i wydajność całkowitą magnesów wykorzystywanych w aparaturze elektrycznej o większej mocy. W USA już od dawna prowadzi się badania przez specjalnie do tego celu powołany Instytut Rare Earth Alternatives in Critical Technologies (REACT), który ma zadanie opracowywać alternatywnych stopów i materiałów. Przed kilku laty ARPA-E desygnowała blisko 32 miliony dolarów na wsparcie projektów i badań w programie Rare-Earth Substitute, to znaczy możliwości opracowania związków zastępujących metale ziem rzadkich jako zastępstwo dla naturalnych pokładów pierwiastków, występujących na terenie Azji.

Produkowanie magnesów neodymowych oparte zostało na dwóch technologiach. W Japonii stosowano metodę spiekania proszków, a na terenie Stanów popularna jest metoda szybkiego chłodzenia. Zależnie od oczekiwań oraz potrzeb, magnesy z neodymu można również wytwarzać poprzez zastosowanie innych pierwiastków, między innymi galu, miedzi czy aluminium. Dzięki takim domieszkom da się kontrolować parametry magnetyczne samego magnesu, jego poziom wytrzymałości, a także możliwość pracy w wysokich temperaturach . Da się nawet spowodować, że magnes będzie odporny na atmosferyczne warunki, na przykład wodę, która powoduje zmiany korozyjne. Za to systematyczne poprawianie metalurgii proszkowej doprowadziło do opracowania różnego rodzaju materiałowych stopów, które wpłynęły w dużym stopniu na zwiększenie temperatury Curie. Wyprodukowany w nowoczesny sposób neodymowy magnes, może osiągnąć poziom namagnesowania przekraczający 1,6T, czyli o wiele wyższe chociażby od pola emitowanego przez Ziemię.

Pierwsze badania i testy nad stopami jakie można by było wykorzystać do produkcji bardzo mocnych magnesów miały miejsce w 1966 roku. Właśnie w tamtym okresie naukowcy K. Strnat oraz G. Hoffer z Air Force Materials Laboratory w Dayton, rozpoczęli pracę nad materiałami magnetycznymi, zrobionymi z metali zaliczanych do tak zwanej grupy metali ziem rzadkich. Na samym początku badane stopy, jakie planowano zastosować do produkcji magnesów o dużej mocy, były tworzone o żelazo, kobalt i lekkie lantanowce, do których zaliczamy: prazeodym Pr, neodym Nd, cer Ce, lantan La, itr Y oraz samar Sm. Wymienione powyżej lantanowce wykazują charakterystyczne zdolności, takie jak magnesowanie do dużych wartości, jednak problemem była niska temperatura Curie. Dzisiaj produkowane mocne neodymowe magnesy zawierają prócz żelaza także dodatek lekkich lantanowców, co daje strukturze anizotropię magneto-krystaliczną na wysokim poziomie, a oprócz tego uzupełnia się ten skład o niewielką ilość kobaltu w celu podwyższenia całkowitej temperatury Curie. Magnesy neodymowe zostały opracowane około 50 lat temu wykorzystując sproszkowane ziarna samaru wraz z innymi związkami z grupy lantanowców. Wymyślony został pierwszy, magnes o dużej mocy SmCo₅. Samą produkcję oparto na ukierunkowaniu kryształów sproszkowanego stopu przy udziale pola magnetycznego przy spiekaniu. Wypiekanie gotowych magnesów było realizowane w wysokiej temperaturze około 1120°C przy końcowym wyżarzaniu w temperaturze 850°C. Ostatecznym z etapów produkcji silnego magnesu było namagnesowanie materiału w wysokim polu magnetycznym 2T. Po zastosowaniu tej technologii temperatura Curie magnesów SmCo5 podwyższyła się do 745°C.

Mocne magnesy neodymowe - jak zostały wymyślone. W czasie kiedy projektowano kolejne silne magnesy wykorzystujące samar, w 1983 roku zostały odkryte interesujące właściwości magnetyczne neodymu z dodatkiem boru oraz żelaza. Amerykańska firma GM stworzyła w 1984 roku związek o strukturze chemicznej Nd₂Fe₁₄B, w proporcji 15% neodymu, 6% boru oraz ponad 70% żelaza. Przemysłowy proces tworzenia mocnych neodymowych magnesów wykorzystuje dwie metody. Japoński zakład Sumitomo, będący w grupie Hitachi, analogicznie jak procesie tworzenia magnesów na bazie samaru, wykorzystywał technikę spiekania materiałów w formie proszku, dzięki czemu uzyskiwano gęste magnesy.

W Stanach Zjednoczonych magnesy neodymowe o dużej mocy wytwarzano w zakładach firmy GM techniką szybkiego schładzania upłynnionej mieszaniny proszków. Z jakich powodów wykorzystanie żelaza, neodymu oraz boru dało znacznie lepsze rezultaty? Wykorzystanie neodymu było znacznie tańsze, niż w przypadku samaru, a dodatkowo neodym posiada lepsze właściwości magnetyczne. Jednak temperatura Curie neodymu nie była na odpowiednim poziomi, dlatego podjęto decyzję o podniesieniu tej temperatury do 530°C. Taką wartość uzyskano przez dodanie do składu magnesu neodymowego domieszki boru. Dodatkowo da się też w dowolny sposób korygować charakterystykę magnetyczną, przez wprasowanie do stopów pomocniczych związków, takich jak gal Ga, miedź Cu, niob Nb i glin Al.

Magnesy wykonane z neodymu często posiadają także w specjalne powłoki zapobiegające korozji i mające zabezpieczające działanie przed oddziaływaniem niekorzystnych warunków pogodowych. Jest to realizowane przez nałożenie warstwy miedzi albo niklu na przykład w uchwytach magnetycznych do poszukiwań, to znaczy silnych magnesach stosowanych do sprawdzania dna jezior, rzek i mórz. Cały czas są opracowywane nowe rodzaje magnesów, a dzięki postępowi w technologii metalurgicznej proszków, powstają nowe stopy metali cechujące się zwiększoną koercją, jak również magnesy o znacznie wyższej temperaturze Curie oraz możliwości namagnesowania stopów, większej niż 1,6Tesli.