Przede wszystkim głównymi odbiorcami magnesów są podmioty wytwarzające urządzenia elektryczne, elektroniczne, pomiarowe, firmy z branży motoryzacyjnej czy wytwarzające rozmaite przemysłowe urządzenia. Możliwości magnetyczne doceniła również branża meblarska, odzieżowa, w szczególności związana z ubraniami medycznymi, podmioty dystrybuujące zamykania do torebek, portfeli oraz rzecz jasna reklama i marketing.

Magnesy neodymowe to obecnie najpotężniejsze rodzaje magnesów, jakie udało się do tej pory stworzyć. W 1990 roku w dublińskim instytucie Trinity College Michaelowi Coeyowi udało się stworzyć zupełnie nowy magnetyczny stop o bardzo interesującym wzorze Sm₂Fe₁₇N₂. Proces wytwarzania tego materiału wykorzystywał syntezę proszków samaru i żelaza, które sprasowane w mocnym polu magnetycznym razem z domieszką azotu, uzyskały temperaturę Curie w wysokości 470°C oraz namagnesowanie na poziomie 0,9T. Nie są to wyniki zbliżone do poziomu neodymowych magnesów, jednak wymyślony stop przewyższał w znacznym stopniu pierwsze magnesy oparte o ten pierwiastek. Ostatnie lata minionego wieku przyniosły dalsze pomysły w dziedzinie magnesów o dużej mocy oraz technologii ich tworzenia.
Opracowano materiał oraz strukturze nano-krystalicznej, zbudowany z ziaren o rozmiarze mniejszym niż 100 nm. Ziarna, które zostały odkryte nano-krystaliczne, w odróżnieniu od do monokryształów oddzielone są od siebie przestrzenią o dużo większej mocy powierzchniowej oraz mniej uporządkowanej budowie. Poprzez zastosowanie, podczas spiekania stopów pierwiastków z rodziny ziem rzadkich w połączeniu z dodatkiem żelaza, charakteryzują się wysokim poziomem remanencji magnetycznej. Świetne magnetyczne właściwości biorą się dodatkowo z jednej rzeczy, czyli sprzężenia momentów magnetycznych neodymu z żelazem. Możliwe będzie dzięki temu doskonałe namagnesowanie neodymowych magnesów.

Mocne magnesy oparte na neodymie - jak powstały. W czasie kiedy naukowcy projektowali coraz to nowe magnesy o dużej mocy oparte o samar, na początku lat osiemdziesiątych zostały odkryte nieznane dotychczas właściwości magnetyczne neodymu z dodatkiem boru i żelaza. Firma General Motors rok po odkryciu stworzyła nowy związek o wzorze Nd₂Fe₁₄B, mające skład 6% boru, 15% neodymu i ponad 70% żelaza. Proces produkowania silnych magnesów neodymowych polega na dwóch metodach. W Japonii zakład Sumitomo, znajdujący się w strukturach Hitachi, analogicznie jak przy magnesach smarowych, używał metody spiekania materiałów w formie proszku, przez co otrzymywano magnesy mające dużą gęstość.

W Ameryce magnesy neodymowe o dużej mocy wytwarzano w firmie General Motors techniką szybkiego schładzania upłynnionej mieszaniny proszków. Dlaczego połączenie neodymu z żelazem i borem zapewniło dużo większą wydajność? Wykorzystanie neodymu znacznie mniej kosztowało, niż samar, a oprócz tego neodym ma znacznie lepsze parametry magnetyczne. Jednak jego temperatura Curie była zdecydowanie za niska, dlatego zdecydowano się na podwyższenie tejże temperatury do 530°C. Taką wartość otrzymano przez dodanie do składu magnesu neodymowego niewielkiej ilości boru. Poza tym można również w dowolny sposób korygować parametry magnetyczne, poprzez wprowadzenie do magnesu pomocniczych związków, takich jak gal Ga, miedź Cu, niob Nb oraz glin Al.

Magnesy wykonane z neodymu wyposażane są też w powłoki ochraniające przed rdzewieniem i zabezpieczające przed oddziaływaniem niekorzystnych warunków pogodowych. Realizuje się to poprzez dodanie cienkiej warstwy niklu lub miedzi np. w uchwytach magnetycznych do poszukiwań, to znaczy mocnych magnesach używanych do sprawdzania dna akwenów wodnych. Cały czas są opracowywane nowocześniejsze magnesy neodymowe, a dzięki ciągłym badaniom w technologii metalurgicznej proszków, konstruowane są nowe łączenia metali charakteryzujące się zwiększoną koercją, jak też magnesy posiadające znacznie wyższą temperaturę Curie i możliwości namagnesowania stopów, przekraczające 1,6T.

Pierwsze znane badania laboratoryjne nad materiałami które mogłyby się nadawać do wytwarzania silnych magnesów rozpoczęły się ponad 50 lat temu. Wtedy to właśnie G. Hoffer oraz K. Strnat z Air Force Materials Laboratory w Dayton, rozpoczęli pracę nad nowymi materiałami, wykonanymi z metali należących do tak zwanej grupy metali ziem rzadkich. Na samym początku badane stopy metali, które chciano użyć do stworzenia silnych magnesów, były oparte o żelazo, kobalt i lekkie lantanowce, do jakich można zaliczyć: prazeodym Pr, neodym Nd, cer Ce, lantan La, itr Y oraz samar Sm. Lantanowce, które zostały wymienione wykazują szczególne zdolności, takie jak magnesowanie do dużych wartości, lecz problemem była niska temperatura Curie. Wytwarzane dzisiaj silne magnesy neodymowe mają w składzie poza żelazem też dodatek lekkich lantanowców, zapewniając im wysoki poziom anizotropii magneto-krystalicznej, a oprócz tego dokłada się do nich niewielką ilość kobaltu żeby podnieść poziom temperatury Curie. Pierwsze silne magnesy opracowano około 50 lat temu ze sproszkowanych ziaren samaru wraz z innymi lantanowcami. Został stworzony pierwszy na świecie, silny magnes typu SmCo₅. Samą produkcję oparto na ukierunkowaniu ziaren rozdrobnionego stopu w polu magnetycznym w czasie spiekania. Tworzenie wyprasek odbywało się w wysokiej temperaturze około 1120°C przy końcowym wyżarzaniu w temperaturze o 250°C niższej. Finalnym procesem produkowania magnesu neodymowego było poddanie materiału namagnesowaniu przy użyciu pola magnetycznego 2T. Dzięki temu procesowi temperatura Curie prototypowego magnesu została podniesiona do 745°C.

Na dzień dzisiejszy wytwarza się neodymowe magnesy głównie w Azji. Największym producentem i dostawcą tego typu produktów stały się Chiny, z uwagi na posiadanie większości światowych złóż pierwiastków ziem rzadkich. W przemysłowej produkcji magnesów wykorzystuje się głównie dwa rodzaje związków: Sm₂Fe₁₇N₂ oraz Nd₂Fe₁₄B. Są to magnesyneodymowe i magnesy nano krystaliczne, charakteryzujące się nie tylko najwyższym stopniem namagnesowania, ale także wysokim poziomem remanencji magnetycznej. Użycie mocnych neodymowych magnesów jest naprawdę wszechstronne. Głównymi grupami odbiorców zostały firmy z branży produkcyjnej, wytwarzające sprzęt elektryczny oraz elektroniczny, w szczególności firmy motoryzacyjne, stosujące wydajne elektryczne oraz hybrydowe silniki. Do produkcji takich silników wykorzystywane są neodymowe magnesy ze stopu ze związkami zmniejszającymi spadki wydajności magnesów w wysokich temperaturach na przykład takimi jak Terb (Tb) oraz dysproz (Dy). Dzięki użyciu powyższych związków, poprawiono w znacznym stopniu koercję magnetyczną oraz ogólną wydajność magnesów używanych w urządzeniach elektrycznych o większej mocy nominalnej. W Stanach Zjednoczonych od kilkudziesięciu lat prowadzone są naukowe badania przez powołany do tego celu Instytut Rare Earth Alternatives in Critical Technologies (REACT), mający na celu opracowanie nowoczesnych materiałów oraz stopów. W 2011 roku zostało przyznane blisko 32 miliony dolarów na wspieranie zaawansowanych projektów w programie Rare-Earth Substitute, czyli możliwości opracowania substytutów metali ziem rzadkich jako alternatywę dla naturalnych pokładów pierwiastków, występujących na terenie Azji.

Produkowanie magnesów z neodymu oparte zostało o dwie metody. W Japonii stosowana jest technika spiekania mieszanin proszków, a w Stanach Zjednoczonych popularność zyskała metoda oparta na szybkim chłodzeniu. Zależnie od potrzeb, magnesy neodymowe można wytwarzać przy użyciu innych pierwiastków, na przykład aluminium, galu albo miedzi. Przez takie domieszki da się w znacznym stopniu regulować magnetyczne właściwości samego magnesu, jego zakres wytrzymałości, a także możliwość pracowania w wysokim zakresie temperatur . Można nawet sprawić, że magnes będzie odporny na działanie na szkodliwe warunki atmosferyczne, na przykład wodę, powodującą korodowanie żelaza. Za to systematyczne doskonalenie procesów metalurgicznych doprowadziło do uzyskania różnego rodzaju materiałowych stopów, które wpłynęły w dużym stopniu na podwyższenie tak zwanej temperatury Curie. Wytwarzany w nowoczesnym procesie produkcji neodymowy magnes, osiąga namagnesowanie przekraczające 1,6T, czyli znacznie większe choćby od pola emitowanego przez Ziemię.